Coś pozytywnego ♧

 Potrzeba pisania nachodzi mnie najczęściej wtedy, gdy w mojej głowie dzieje się myślowo-emocjonalny armagedon i pisząć składam myśli i uspokajam emocje.

Gdy dzieje się dobrze, to staram się chłonąć te chwile, cieszyć nimi, regenerować siły i na pisanie wtedy natchnienia brak. 

Postaram się jednak przemóc i zatrzymać tę chwilę, w której czuję utęskniony spokój ♧

Czuję, że dzieje się to, co ma się dziać. Nie jest łatwo, ale czuję Miłość do ludzi i od ludzi, którzy mnie otaczają. Wiem jak wielką jest siłą,  szczególnie wtedy, gdy wali się świat - motywuje, dodaje wiary, siły, nadziei. 

Miłość dała siłę do walki Mojej Mamie, która po usłyszeniu diagnozy chciala poddać się na starcie. Jednak nasza reakcja nie pozwoliła Jej na to ♡ Teraz, po operacji, chemio- i radio- terapii można powiedzieć, że jest zwycięzcą ♡ a Jej bezwarunkowa miłość do męża i troska o niego dają z kolei Jemu siłę do walki ♧♧♧

Uczucie jakie ja dostaję od partnera, jest jak plaster na ból, albo wiatr w połamane skrzydła, które jeszcze próbują czasem zrywać się do lotu. Za to moje uczucie do niego, w pakiecie ze strachem przed jego utratą, zmotywowało Go do podjęcia terapii i zmiany postępowania ♡ 

Wiem, że to będzie długa i wyboista droga, ale wierzę, że ma siłę do zmian i kibicuję mu z całego serca. Nawet jeśli w jakiś tam sposób oddali nas to od siebie (koniec symbiozy, początek niezależności) to wiem, że tak jest zdrowiej i lepiej ♡

Zdaję sobie sprawę, że każdy powinien stać stabilnie na swoich własnych nogach, a nie wisieć na kimś, bo gdy ta osoba się odsunie to jest gleba.. My wisimy emocjonalnie na sobie wzajemnie od lat. Wiem, że to pewnego rodzaju trauma bonding, ale czuję, że ma to sens, bo leczy to co było nieuleczone ♡

Nie wiem czy ta relacja przetrwa zmiany, czy zakończy się wraz z procesem, który się w nas dzieje. Jedno jest pewne - musiała się zdarzyć, by zrozumieć siebie, ukoić to co było nieukojone i stanąć twarzą w twarz ze swoimi mocami i demonami ♤♤♤

Tylko stojąc na własnych nogach możliwy jest marsz - do przodu w kierunku planów i marzeń. Wisząc na sobie możliwa jedynie jest gleba.. Nie chcę gleby! Chcę iść przed siebie ♡ 

Choć byłoby miło iść w tę podróż trzymając Go za rękę to wiem, że puszczę ją, gdy przestaniemy iść w tym samym kierunku. 

Na pewno nie chcę wracać tam, gdzie już byliśmy - tam, gdzie miejsce miłości powoli zajmowała pogarda, a czułość zatępowała agresja.. Brak zaufania przyćmiewał bliskość, a jedno kłamstwo podważało wiarę we wszystkie prawdy.. ♤◇♧

Póki co nieśmiało wychodzi słońce ¤ choć za oknem mocno depresyjna aura.. Ale nie daję się! Walczę ♡

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Na rozstaju dróg...

 Coś się kończy więc i coś zaczyna..  Prawdopodobnie tak, lecz gorzej jak kończy się prawie wszystko co twoje i znane, wszystko co cię określa jako człowieka, wszystko co kochasz i czemu poświęciłaś/eś większość swojego życia. Można wtedy stracić grunt pod nogami. Można zacząć wątpić w sens tego wszystkiego. Można się po prostu bać. Tak boję się. Przyszłości czającej się za rogiem - obcej, brutalnej, zachłannej, takiej co odbierze mi moje świętości.. A co mogę stracić? Rodziców, którzy synchronicznie przygarnęli 'uszczypliwe zwierzątka', ukochane dzieci - sens mojego życia, które postanowił ode mnie odsunąć pan- jeszcze- mąż w obrzydliwie perfidny i zakłamany sposób, pracę - jeśli batalia rozwodowa przybierze na sile.. Teoretycznie powinnam też coś zyskać, ale tu jakoś czarna plama. Pewnie kolejne życiowe doświadczenia.. pewnie twardszy tyłek, a może nawrót depresji, która ostatnim razem przykuła mnie do łóżka na kilka długich, zimnych miesięcy.  Wychodziłam z niego po to...
Czytaj więcej

On(i)

 Pojawił się w moim życiu, gdy najbardziej tego potrzebowałam. Ukoił ból przeszłości i ten, z którym wówczas przyszło mi się zmierzyć - pierwsze dzielone wakacje, a tym samym pierwszy miesiąc bez moich dzieci... Miłość jaką we mnie wtedy obudził dodała mi ogrom siły, pewności siebie i wiary w lepsze jutro. Nigdy wcześniej nie czułam się tak wysłuchana, zrozumiana i... bezpieczna, choć daleko mu do oazy spokoju. A jednak to w tych wytatuowanych ramionach czułam się jak w domu, w tych szalonych oczach widziałam troskę i dobro, a Miłość z Nim rozpuściła we mnie wszystkie blokady.. Zaimponował mi swoją siłą, bo zniósł w życiu to co mi wydawało się nie do przeżycia - stratę wszystkich bliskich i wolności na długie lata.. Ta siła udzieliła się też mi w czasie kiedy byłam jej totalnie pozbawiona. Te wakacje miały być nie do przeżycia, a na pewno nie na trzeźwo, bo totalnie nie radziłam sobie z tą sytuacją - z rozpadem rodziny, dzieleniem wakacji, samotnością i poczuciem bycia zbędną. No i...
Czytaj więcej

Alko i inne używki

 Niby wszystko jest dla ludzi tylko liczą się proporcje. Dla niektórych alkohol to nie ucieczka przed problemami lecz trunek pozwalający delektować się chwilą - dobrej jakości i pity z umiarem. Gorzej, gdy granice zdrowego rozsądku zacierają się, gdy inne rzeczy przestają być ważne, gdy coś w środku gniecie tak bardzo, że szuka się tylko ulgi i chwili zapomnienia.  Tylko, że problem wcale nie znika. Za to pojawiają się kolejne.. długi, psychozy, wyrzuty sumienia, wstyd, ból. I jeśli wtedy nie znajdzie się antidotum, innego sposobu na ukojenie wewnętrznej rozpierduchy to zaczyna się tonąć. Mimo genów i nieidealnego wzorca w rodzinie zapach wódki wywołuje u mnie odruch wymiotny. Na szczęście (w nieszczęściu) kojarzy mi się ona tylko z problemami - ze zmianą zachowania ukochanego taty w kogoś nieprzewidywalnego i obcego, z utratą kontroli i świadomości i konsekwencjami tego stanu.. Co innego wino. Smakuje mi, odpręża, usuwa blokady w mojej głowie, znieczula, pomaga błogo zasnąć. ...
Czytaj więcej